پلنگ صورتی اجرای هنرمندانه ای است از امیال و آرزوهای فروخفته و برآورده نشده ما «آدم بزرگ ها». منطق حاکم بر روابط «صورتی» با آدم های دور و برش یک منطق «کاریکاتوری» است نه یک منطق «کارتونی».